Ludzie, to jedyni mieszkańcy ziemi, którzy pytają o sens.
Interesują nas trzy kwestie:
- Skąd pochodzę?
- Po co żyję?
- Dokąd zmierzam?
Jakże wielu nad tym rozmyślało.
Hans Lenk, filozof z Karlsruhe, zaznacza, że na obszarze filozofii nie możemy znaleźć odpowiedzi na te pytania:
- „Filozofia bardzo rzadko daje ostateczne rozwiązania, gdyż nie zajmuje się dziedziną badań materialnych i ich wyników. Ważniejsze jest dla nas nowa perspektywa problemu, niż uzyskanie ostatecznej odpowiedzi na pytanie.
- ” U poety Hermanna Hesse czytamy: „Życie jest bez sensu, okrutne, głupie, a mimo to wspaniałe – nie kpi z człowieka, ale też nie dba o niego więcej, niż o dżdżownicę.”
- Francuska pisarka egzystencjalizmu i ateistka Simone de Beauvoir pisała tak: „Jaki sens ma życie, skoro tak bezwzględnie zostaje zniszczone, unicestwione? Po co w takim razie istniało? Ostatecznie wszystko jest bez sensu: piękno życia, ludzkie dzieła, wszystko. Życie jest absurdem.”
Również inne nauki, jak psychologia, biologia, medycyna, nie mogą nam udzielić odpowiedzi na pytania o sens – ono nie leży w ich obszarze badań.
Niektórzy ludzie widzą sens swego życia w tym, że:
- Chcą dobrze czynić: Wielu pielęgnuje tę humanistyczną myśl, która jednak nie jest specyficznie chrześcijańska. Czynić dobro jest wprawdzie nakazane chrześcijanom (Ga 6:10; 2Tes 3:13), ale ten, kto czyni dobrze, nie jest jeszcze chrześcijaninem.
- Chcą zyskać uznanie: Sportowcy dążą do osiągnięcia tytułów mistrzowskich, rekordów i medali. Artyści poszukują uznania na scenach tego świata.
- Chcą zyskać nieśmiertelność w pamięci potomnych: Zamierzają przetrwać w swoich dzieciach, w społeczeństwie (np. zakładają fundacje, które noszą ich nazwisko). Inni życzą sobie, by pamiętano o nich w ich utworach.
Te wysiłki są jednak daremne, bo ziemska sława jest przemijająca. Po śmierci nic z tego nie będziemy mieli, gdyż „umarli nie mają żadnego udziału we wszystkim, co dzieje się pod słońcem.” (Koh 9:6).
Jeżeli nasze życie jest dziełem Boga, może mieć sens tylko wtedy, gdy będziemy żyć z Bogiem i będziemy przez Niego prowadzeni. Serce człowieka – nawet jeśli posiada całe szczęście świata – jest bezradne, puste i niespełnione, ponieważ nie zaznaje pokoju z Bogiem. Dlatego to Bóg jest źródłem odpowiedzi na nasze pytania o sens. Są one zawarte to jest w trzech wymiarach:
1. Bóg chce, abyśmy w Niego uwierzyli. Bez zbawczej wiary w Jezusa Chrystusa jesteśmy zgubieni. Dlatego też Św. Paweł tak zwraca się do dozorcy więziennego: „Uwierz w Pana Jezusa – … – a zbawisz siebie i swój dom.” (Dz 16:31). Bóg jest tym: „który pragnie, by wszyscy ludzie zostali zbawieni i doszli do poznania prawdy.” (1Tm 2:4). Dlatego, że wyzwolenie od nadchodzącej kary piekła ma najwyższą wartość, Jezus powiedział do paralityka jeszcze przed jego uzdrowieniem: „Ufaj, synu, odpuszczają ci się twoje grzechy.” (Mt 9:2). Zbawienie duszy ma bowiem dla Boga pierwszeństwo, względem uzdrowienia czy uratowania ziemskiego ciała.
2. Skoro jesteśmy zbawieni, jesteśmy w służbie Boga: „Służcie Panu z weselem!” (Ps 100:2). Jako zwolennicy Chrystusa musimy ukształtować nasze życie tak, by również innych uczynić jego uczniami (Mt 28:19).
3. „Będziesz miłował swojego bliźniego jak siebie samego.” (Mt 22:39). Tym wezwaniem do miłości bliźniego zobowiązuje nas Bóg nie tylko wobec ludzi w dalekiej Południowej Afryce czy w Chile, lecz w pierwszej kolejności wobec tych, których nam bezpośrednio powierzył – naszego partnera w małżeństwie, dzieci, rodziców, sąsiadów, kolegów w pracy.
Biblia zakłada, że sami siebie miłujemy aż zanadto, miłość ucznia Chrystusa ma ogarniać również jego bliźnich.
To, co czynimy w wierze, a co wymienione zostało w pkt. 2 i 3, to właśnie Biblia określa jako owoc naszego życia. W odróżnieniu od wszystkich innych sukcesów, w wieczności pozostaną tylko one (Jn 15:16).
Bóg będzie szukał tych owoców przy końcu naszego życia i zapyta, cośmy zdziałali, mając do dyspozycji powierzone nam dary (życie, czas, pieniądze, talenty) (Łk 19:11-27).
Nawet kubek zimnej wody, podany uczniowi Jezusa, może mieć znaczenie wieczne (Mt 10:42).