W Nowym Testamencie spotykamy dwie wypowiedzi, na pierwszy rzut oka – sprzeczne.

1. Ratunek drogą wiary: „Sądzimy bowiem, że człowiek osiąga usprawiedliwienie przez wiarę, niezależnie od pełnienia nakazów Prawa.” (Rz 3:28).
2. Ratunek poprzez uczynki: „Widzicie, że człowiek dostępuje usprawiedliwienia na podstawie uczynków, a nie samej tylko wiary.” (Jk 2:24).

W świetle nauki Nowego Testamentu, właśnie wiara w Jezusa Chrystusa ma moc zbawczą (J 3:16; Mk 16:16; Dz 13:39; Dz 16:31). Zbawcza wiara nie oznacza przeświadczenia o  prawdziwość Pisma Świętego, czy przeświadczenia o prawdziwości nauk Pana, lecz  osobistą więź z Synem Bożym: „Ten, kto ma Syna, ma życie” (1 J 5:12).

Kto uwierzy w Pana Jezusa, doświadcza największej zmiany w swoim życiu. W jego stylu życia i czynach będzie widać prawdę między innymi tych słów:

1. „Jeżeli mnie miłujecie, będziecie zachowywać moje przykazania.” (Jn 14:15) –
2. „Ale wy też świadczycie” (Jn 15:27) –
3. „Zarabiajcie nimi, aż wrócę” (Łk 19:13)
4. „Pełnijcie służbę Panu” (Rz 12:11)
5. „Miłujcie waszych nieprzyjaciół” (Mt 5:44)
6. „Nikomu złem za złe nie odpłacajcie” (Rz 12:17)
7. „Nie zapominajmy też o gościnności” (Hbr 13:2)
8. „Nie zapominajcie dobroczynności i wzajemnej więzi” (Hbr 13:16)
9. „Paś owce moje” (Jn 21:17).

Służba w imieniu Jezusa, przy pomocy darów Bożych, jest bezwarunkowym następstwem zbawczej wiary. Takie działanie pokazane jest w Nowym Testamencie jako owoc lub dzieło wiary. Kto nie ma tych owoców, nie może być zbawiony: „A sługę nieużytecznego wyrzućcie na zewnątrz w ciemności; tam będzie płacz i zgrzytanie zębów.” (Mt 25:30).

W przeciwieństwie do czynów wypływających z wiary, czyny wynikające z przestrzegania prawa (Gal 2:16) albo „martwe uczynki” (Hbr 6:1; Hbr 9:14), to czyny tych, którzy jeszcze nie wierzą. Obowiązuje tu mądra zasada:

Jeżeli dwoje ludzi uczyni dokładnie to samo, to jeszcze wcale nie oznacza tego samego.

List Jakuba 2:24 wskazuje, że wiara Abrahama zaowocowała w jego czynach: Abraham był posłuszny nakazowi Boga, aby opuścić swój rodzinny kraj (Rdz 12:1-6), nawet wielokroć więcej – gotowy był ofiarować jedynego syna Izaaka (Jk 2:21).

Podobnie czyn (byłej) nierządnicy Rabab (Jk 2:25), gdy uratowała izraelskich zwiadowców, którzy wkradli się do miasta swoich nieprzyjaciół (Jerycha), ukrywając ich, a następnie pomagając uciec z miasta, jest następstwem i owocem jej wiary w Boga (Joz 2:11).

W ten sposób staje się jasne: Częścią składową zbawiającej wiary – są czyny. Tak jak ciało ludzkie bez duszy jest martwe, tak też martwa jest wiara bez dobrych czynów, widocznych w codziennym życiu (Jk 2:26).

Zatem wiara i uczynki wcale sobie nie przeczą. Mamy tu raczej składniki wzajemnie się uzupełniające.