Rozumem Boga ogarnąć nie możemy. Bóg nie jest ograniczony przestrzenią czy też czasem. Jest dla nas niepoznawalny. Dlatego przedstawianie Boga w materialnych wyobrażeniach (obrazach czy posągach) zostało nam już zakazane w dekalogu przykazaniu. Bóg nie zostawił nas jednak „bez świadectwa o sobie” (Dz 14,17); objawił się nam coś o swojej istocie – Jest Jedyny, a zarazem w Trójcy.

1. Bóg jest Jedyny: Istnieje tylko Bóg Jedyny, Bóg Abrahama, Izaaka i Jakuba (Wyj 3:6): „Ja jestem pierwszy i Ja ostatni” (Iz 44:6). „Boga utworzonego przede mną nie było ani po mnie nie będzie. Ja, Jahwe, tylko Ja istnieję i poza Mną nie ma żadnego zbawcy.” (Iz 43:10-11). Dlatego też przykazanie brzmi: „Nie będziesz miał cudzych Bogów obok Mnie” (Wy 20:3). Wyobrażenia Bogów we wszystkich religiach są nic nie znaczące: „Wszyscy bogowie pogan to ułuda” (Ps 96:5); „…posągi ich to znikomość i pustka.”(Iz 41:29).
2. Bóg w Trzech Osobach: W Biblii spotykamy Boga Jedynego w trzech osobach. Nie chodzi tu bynajmniej o trzech różnych Bogów, a tylko – jak to w wielu miejscach dokumentuje Biblia (np. 1 Kor 12:4-6; Ef 1:17; Hbr. 9:14) – trójdźwięk Woli, Działania i Bytu Boga. O Bogu w Trójcy Jedynym jest mowa poprzez rozróżnienie trzech postaci: – Bóg Ojciec; Jezus Chrystus – Syn Boga;  Duch Święty.
   Najbardziej znamiennie ujął istotę Trójcy Ewangelista Mateusz (28:19). Nie występujące w Biblii pojęcie trójca (łac. trinitas) jest późniejszą próbą określenia tajemnicy Boga jednym terminem.

W Jezusie Bóg stał się człowiekiem: „Słowo stało się ciałem.” (Jn 1:14). Bóg stał się widzialny, słyszalny – można było Go dotykać (1Jn 1:1) – i wiarygodny (Jn 6:69). Bóg posłał do nas Pana Jezusa i „Jego to ustanowił Bóg narzędziem przebłagania przez wiarę mocą jego krwi.” (Rz 3:25). W ten sposób przyporządkowana została Jezusowi szczególna funkcja wobec nas.

Tylko wówczas posiadamy zbawczą wiarę, jeżeli wierzymy w Jezusa Chrystusa. Poszedł dla nas na śmierć krzyżową, odpuścił nam nasze winy, drogo odkupił nasze grzechy (1P 1:18) i dlatego możemy i musimy go wezwać, by nas uratował (Rz 10:13). Poprzez Jezusa mamy dostęp do Boga Ojca (Jn 14:6) i jako dzieci wolno nam powiedzieć „Abba, Ojcze! (Rz 8:15). Jezus jest Synem Boga, równym Mu Istotą: „Ja i Ojciec jedno jesteśmy” (Jn 10,30), dlatego też mógł powiedzieć: „Kto mnie widział, widział Ojca” (Jn 14:9). Apostoł Tomasz klęka przed zmartwychwstałym Chrystusem i woła: „Pan mój i Bóg mój” (J 20,28).

Boskie pochodzenie Jezusa i Jego tożsamość z Bogiem wyraża się następującymi wspólnymi tytułami i działaniem: Stwórca (Iz 40:28 → Jn 1:3); Światłość (Iz 60:19-20 → Jn 8:12); Pasterz (Ps 23:1 → Jn 10:11): Pierwszy i Ostatni (Iz 41:4 → Ap 1:17); Odpuszcza Grzechy (Jr 31:34 → Mk 2:5); Stwórca Aniołów (Ps 148:5 → Kol 1:16); Uwielbiany przez Aniołów (Ps. 148:2 → Hbr 1:6).

Jedność istoty Boga i Jezusa potwierdza również List do Filipian 2:6. Wcielając się w człowieka, przyjął Jezus postać poddańczą, stając się w pełni zależny i posłuszny Swemu Ojcu. Przyjmując postać człowieka, Jezus dał nam poznać stopień zależności pomiędzy Ojcem a Synem. Tak jak mężczyzna jest głową kobiety, tak Bóg jest głową Jezusa (1Kor 11:3). Jezus siedzi jednak po prawicy Boga i jest odbiciem Jego Istoty (Hbr 1:3). Bóg Ojciec dał Swojemu Synowi całą władzę na niebie i na ziemi (Mt 28:18), również sąd przeka-zał Jezusowi (Jn 5:22), gdyż oddał mu wszystko pod Jego panowanie (1Kor 15:27). Ostateczny wniosek brzmi: „A gdy już wszystko zostanie Mu poddane, wtedy i sam Syn zostanie poddany Temu, który Synowi poddał wszystko, aby Bóg był wszystkim we wszystkich” (1Kor 15:28).

Ducha Świętego znamy również jako Osobę Boską, jednak w innej funkcji niż Syn Boży. Duch Święty jest naszym pocieszycielem (Jn 14:26) i obrońcą, pozwala nam poznać prawdy Biblii (Jn 14:17), wstawia się za nami u Boga w modlitwie (Rz 8:26), bez niego nie jesteśmy w stanie rozpoznać Jezusa jako naszego Pana i Wybawiciela (1Kor 12:3).

Jak się modlić?

Jezus nauczył swoich uczniów, a tym samym nas, modlitwy do Ojca (Mt 6:9-13). Kiedy zaś Apostoł Jan, opisujący w księdze objawienia spotkanie z aniołem, gdy przerażony potęgą Anioła, upadł mu do stóp, chcąc oddać mu pokłon, wysłannik Boga zdecydowanie go powstrzymał: „Bacz, byś tego nie czynił, bo jestem współsługą twoim i braci twoich, proroków, i tych, którzy strzegą słów tej księgi. Bogu samemu oddaj pokłon!” (Obj 22:9). W ten sposób modlitwa do Jezusa Chrystusa jest nie tylko możliwa, ale od momentu Jego odejścia do Ojca, stała się zaleceniem. Sam powiedział do swoich uczniów: „Do tej pory o nic nie prosiliście w imię moje.” (Jn 16:24) oraz „O cokolwiek prosić Mnie będziecie w imię moje, Ja to spełnię.” (Jn 14:14).

List do Kolosan 3:17 ujmuje wszystkie nasze słowa i uczynki, a tym samym naszą modlitwę do Jezusa Chrystusa; „I wszystko, cokolwiek działacie słowem lub czynem, wszystko [czyńcie] w imię Pana Jezusa, dziękując Bogu Ojcu przez Niego.”

Jezus jest jedynym pośrednikiem pomiędzy Bogiem a człowiekiem (1 Tm 2:5) i dlatego możemy się do niego zwracać w modlitwie. Pierwszy męczennik, Szczepan, ukazany jest nam jako człowiek „pełen Ducha Świętego” (Dz 5:55). Przekazano nam jego modlitwę do Jezusa Chrystusa: „Panie Jezu, przyjmij ducha mego.” (Dz 7:59).

Również za życia Jezusa na ziemi modlono się do Niego, a On to akceptował: trędowaty (Mt 8:2), niewidomy (J 9:38), jak również jego uczniowie (Mt 14:33) oddawali mu pokłon. Według Biblii jest to wyraz największego uwielbienia i hołdu. Na temat modlitwy do Ducha Świętego (np. kościelna pieśń Marcina Lutra „Prośmy teraz Ducha Świętego o prawdziwą wiarę…”) nie znajdujemy w Biblii żadnej wskazówki.