Zanim w Biblii natkniemy się na słowo „Grzech”, ukazuje on się nam w całej plastyczności jako wydarzenie (Rdz 3:1-13). Nie spotykamy się najpierw z teorią, a potem z praktyką, lecz przeciwnie: najpierw jest praktyka, a z niej wyprowadzona jest podstawowa zasada.

Grzech znalazł dojście do tego świata poprzez podstępne pytanie: „Czy to prawda, że Bóg powiedział?” (Rdz 3:1). Grzech jest zatem działaniem skierowanym przeciw woli Boga. Doskonałym zwierciadłem do rozpoznania naszej grzesznej natury jest dziesięcioro przykazań Bożych (Wj 20:1-17) oraz Kazanie na Górze (Mt 5-7).

Jeżeli ktoś żyje bez słowa Bożego, nie znając woli Boga – automatycznie i permanentnie trwa w grzechu. Pierwsze użyte w Biblii słowo na oznaczenie grzechu (hebr. chattath) w Rdz 4:7 oznacza „chybić celu”, tak samo należy tłumaczyć greckie słowo „hamartia”. Inne znaczenia słowa „grzech”: odgałęzienie, przekręcenie (hebr. awon), złośliwość, chytrość, podłość (hebr. raa), gwałt (hebr. chamas), zły charakter (hebr. rescha).

Już sam brak sprawiedliwości jest grzechem: „Biada temu, który buduje swój dom, pomijając sprawiedliwość.” (Jr 22:13).
W Nowym Testamencie odpowiednia definicja grzechu brzmi następująco: „Wszystko bowiem, co się czyni niezgodnie z przekonaniem, jest grzechem.” (Rz 14:23).

H. Bezzel nazywa grzechem ograniczenie człowieka do samego siebie. W Ewangelii Jana 16:9 Jezus identyfikuje główny grzech – odrzucenie Chrystusa – jedynego, który może człowieka uratować od piekła
„… bo nie wierzą we mnie.”
Grzech jest zakłóceniem związku Boga i człowieka. Kto nie dozna zmiany kursu poprzez nawrócenie i przebaczenie (1Jn 1:9), ten przeżyje tego nieuchronne konsekwencje, według niezmiennego prawa: „Albowiem zapłatą za grzech jest śmierć” (Rz 6:23).

U wielu ludzi zdrowie jest stawiane na pierwszym miejscu, ale nie dostrzegają tej najstraszniejszej, śmiertelnej choroby duszy.